.:: قاب خاطره ( دو ) ::.

:: مرا که خاک کردند... ::

ماه رمضان74 بود که همراه بچه ها در ارتفاع112 فکه مشغول جست و جوی زمین بودیم. چند روزی می شد که شهید پیدا نکرده بودیم. بچه ها بدجوری شاکی شده بودند. از نگاه های مشکوک، فهمیدم چه قصدی دارند. تا آمدم به خود بجنبم، همه دور و برم را گرفته بودند. رسمی بود که باید به آن تن می دادم. هرگاه چند روزی شهدا خودشان را نشان ندهند، یکی از تازه واردین را خاک می کنند تا شهدا دلشان به حال او بسوزد و خودی نشان دهند. تا آمدم التماس کنم که نه! چند نفری مرا خواباندند روی زمین و "محمدرضا حیدری" که پشت دستگاه بیل مکانیک بود، در نزدیکی ام پاکت بیل را در زمین فرو برد و مقدار زیادی خاک رویم ریخت. فقط مواظب بودند که خاک توی چشم و گوش و دهانم نرود. خاک را که ریختند، رفتند سراغ کندن زمین و مرا به حال خود رها کردند، دم غروب هم بود و هوا می رفت که تاریک شود. در حالی که سعی می کردم  خاک ها را از جلوی صورتم رد کنم تا راحت تر نفس بکشم، نگاهم افتاد به همانجایی که حیدری بیل مکانیکی را در زمین فرو برده بود. دیدم که یک تکه لباس بیرون زده است. بچه ها را صدا کردم. اول فکر کردند می خواهم کلک بزنم تا از زیر خاک بیرون بیایم. آمدند جلو؛  تکه لباس را که دیدند، باورشان شد ولی خیلی سریع اتفاق افتاده بود.

خاک ها را که زدند کنار و بیرون آمدم، درست جایی که مرا خاک کرده بودند، زیر محلی که پاهایم قرار داشت، خاک ها را برداشتیم و پیکر او را در آوردیم که کارت و پلاک داشت. 

جمجمه را که بیرون آوردیم، یک گلوله به وسط پیشانی اش خورده بود. احتمالا جای تیر خاصی بود. اسم شهید "علی نیرنا" بود. بدنش را هم بیرون آوردیم که یک ترکش از پشت به کتفش خورده بود و هنوز ترکش توی استخوان بود...

- کتاب تفحص

حمید داودآبادی -